Het is 23 juli 2023 iets na 18.00uur, zojuist ben ik thuis in bad bevallen van een dochtertje Vera. De placenta is nog niet geboren maar ik stap vast uit bad en ga op bed liggen. Vera kijkt de wereld al met grote ogen in en het duurt niet lang of ze gaat op zoek naar een tepel. De kraamverzorgster helpt ons en ik voel dat ze drinkt! Krachtig zuigend, niet pijnlijk en haar oogjes houden die van mij goed in de gaten. Wow! Wat een bijzonder moment🥰
En direct goed voor de placenta die nog steeds geen zin heeft om afscheid te nemen. Door het zuigen van Vera aan mijn borst komt er oxytocine vrij, een hormoon dat ervoor zorgt dat de baarmoeder samentrekt. De bloedvaten die de uitwisseling tussen de baarmoeder en placenta regelden, vernauwen en dit zorgt ervoor dat de placenta loslaat van de wand. In ons werk kunnen we dit hormoon ook kunstmatig toedienen als er sprake is van ruim bloedverlies of een placenta die vast blijft zitten. Helaas werkt het in mijn geval onvoldoende en wordt de placenta op OK verwijderd. Maar voordat we van huis vertrokken, spuugde Vera al wat gele melk! Dit geeft vertrouwen, ze krijgt al melk binnen!😍
Ondanks 2 liter bloedverlies, dat wel is aangevuld met 2 zakjes bloed, gaat de borstvoeding erg voorspoedig. Iets waar ik erg dankbaar voor ben, omdat ik uit ervaring weet dat dit zeker niet vanzelfsprekend is! Vaak zie je dat bij ruim bloedverlies of bijvoorbeeld een keizersnede, je borstvoedingproductie minder goed op gang kan komen. De melk wordt namelijk gemaakt uit je bloed en daarnaast gaat je lichaam in een soort besparingsstand om jezelf te beschermen.
Ik kan erg genieten van het geven van borstvoeding, voor ons is het een knuffel momentje en ze groeit er zichtbaar goed op! Vanaf vier weken kolf ik elke ochtend een beetje af, zodat Vera ook met papa kan oefenen met de fles. Zo is dat straks met werken geen grote overgang, geeft het mij vrijheid en hebben zij samen ook hun momentje❤️
23 mei 2024
Vera is vandaag 10 maanden, dat betekent 10 maanden borstvoeding geven. Het opstarten, voeden tijdens verlof, maar ook in combinatie met het werkende leven. De afgelopen maanden kenden veel geluksmomentjes, want wat vind ik het fijn dat lijfje tegen me aan! Ik besef me goed dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. We hadden veel geluk, het kwam eigenlijk vanzelf, alsof het altijd zo was. Vera snapte ook direct wat ze moest doen en zo is het gebleven. Natuurlijk zijn er ook uitdagingen!
Kolven in combinatie met werk, geen vaste tijden, geen vaste privéplek, drempels die ik voor mezelf over moest als ik het vol wilde houden. Inmiddels ben ik een ster geworden in kolven tijdens het autorijden! Als je me dat vooraf had gezegd had ik gedacht: echt niet!!🙈 Even snel tussen de bevallingen en visites door. Tijdens een van mijn eerste diensten belde op zo’n moment net een papa die zei “Het gaat ineens onverwacht heel snel hier!! Het hoofdje is er al!” Gelukkig stond ik al naast het huis. Met kolfschilden nog op (had alleen tijd om mijn kolf eraf te trekken en mijn jas nog even dicht te ritsen) kwam ik binnenrennen. Gelukkig is alles goed gegaan❤️ Een ervaring die ik niet snel zal vergeten! De productie erna ook niet, goede oxytocine geeft zo’n bevalling 🤣🥰
En wanneer ik stop? Ik dacht vooraf: als ik ga werken, loopt het vast terug.. maar nee, mijn lijf ging gewoon door. Heel fijn! Het betekent ook dat ik nu zelf moet kiezen wanneer het genoeg is. Want eerlijk, met kolven heb ik een beetje een haat-liefdeverhouding gekregen. Kolven lukt me overal maar echt fijn is het niet. Ook betekent het dat er weer een fase is afgesloten. Dus zolang het goed gaat stel ik dat nog even uit, tot maximaal een jaar hou ik mezelf nu vol, dan mag ze over op koe melk.